گروه فرهنگی آناج: شاید بیشتر کسانی که سریال “سن سیز” را دیده‌اند این فیلم را با نقش مارال بشناسند، شخصیت منفی که با حیله سعی داشت نقشه‌هایش را پیش ببرد. “مارال” را می‌توان نقطه عطف بازیگری زکیه کریمی دانست و پس از این سریال نیز حضور در سریال آجی بال یکی دیگر از تجربه‌های موفق این بازیگر بوده است. در آستانه عید نوروز به گفت‌وگو با این بازیگر نشستیم تا دغدغه‌های کریمی را در عرصه بازیگری و زندگی واقعی بشنویم.

آناج: بیوگرافی کوتاه از خودتان بفرمایید اینکه از چه سالی بازیگری را شروع کردید و چه عواملی باعث شد تا وارد عرصه سینما بشوید؟

من از سال ۷۹ از طرف صدا و سیما به دعوت صدا و سیما وارد کار شدم، نه علاقمند به این کار بودم و نه حتی آن را بلد بودم و ادعایی نداشته‌ام، الان هم همینطور است. دختر من سال ۷۵ در رادیو کار می‌کرد یعنی با شوق رفته بود و ۱۵ سال در آنجا در گروه نمایش بود و عاشق این کار بود بعدها از آنجا به صدا و سیما دعوت شد، یک روز به خانه ما زنگ زدند که لطف کنید برای تست تشریف بیاورید. من نمی‌خواستم بروم که گفتند راننده فرستادیم! پدرم گفت که تو هر کاری را بلد هستی و برو! برای تست رفتم که ۱۵ خانم دیگر هم بودند که همه شان هم کلاس دیده بودند و واقعا من را هراس برداشت.

علاقه‌ای برای ورود به عرصه بازیگری نداشتم

آقای رجب زاده که از عوامل این کار بودند مرا دعوت کردند تا تست بدهم و من گفتم نمی‌توانم!  همه رفتند و من آخرین نفری بودم که برای تست رفتم و بعد چند روز زنگ زدند گفتند که قبول شدید. از اول هم برای نقش‌های اصلی انتخاب شده‌ام، اولین کارم هم میم مثل آب بود که آقای پورستار کارگردان بودند و الان بیست سال است که فکر می‌کنم در طبقه اول هستم.

آناج: بیشتر به کارهای طنز علاقه دارید یا اجتماعی ؟

اگر واقعا بازیگر باشیم باید علاقمند باشیم و اگر علاقمند باشیم در هرکدام که بخواهیم می‌توانیم بازی کنیم. مهم این است که ما در کدام قابلیت نشان بدهیم اما در مسائل کمدی و طنز هم می‌توانیم مسائل اجتماعی را مطرح کنیم و بالعکس.

آناج: فکر می‌کنید در کدام فیلم یا اثر در تبریز معرفی شدید؟

در سریال “سن سیز” در نقش مارال که افتخار داشتم در کنار  آقای چاووشی بودم و نقش دیگرم هم سال ۸۰ فیلم “بیزیم کوچه” که یک خانم افاده‌ای بودم و یک اصطلاح داشتم به‌نام “بی کلاس” که هر کس مرا در کوچه بازار می‌دید می‌گفت بی کلاس ولی به هر حال با فیلم مارال خیلی معرفی شدم.

آناج: به نقش‌های منفی علاقه دارید؟

در مارال نقش من منفی بود ولی در دنیا نمی‌خواهم منفی باشم و سعی ام این است که خوب باشم. البته شاید هم منفی هستم مهم دیدگاه دیگران است نه خودم! ولی بالاخره بازی هست باید بازی کنم و انصافا خیلی هم سخت است چون من آن شخصیت نیستم و درونم هم همانطور نیست و هیچ وقت هم نمی‌خواهم چنین فردی باشم.

آناج: به عرصه تئاتر که وارد نشدید! آیا علاقه ندارید یا پیشنهادی نشده ؟

به عرصه تئاتر وارد نشده ام ولی پیشنهاداتی شده است، من شاگر هستم و شاید توفیقاتی شد و به تئاتر رفتم.

آناج: از تهران یا شهرهای دیگر پیشنهاد بازی داشته‌اید؟

بله. آقای ناجی یک فیلم سینمایی کار می‌کردند به‌نام “او” که پیشنهاد شد اما به‌خاطر بعضی کارهای خودم نتوانستم بروم. بعدها یک فیلم سینمایی در شمال کار می‌شد که بخاطر بعضی مسائل در زندگی خودم نتوانستم بروم البته “آوازهای مادرم” را هم کار کرده‌ام. یک زمانی بود که سعی می‌کردم شهرهای دیگر نروم چون بچه‌هایم هم سنشان کم بود.

آناج: نقش خاصی هست که شما بخواهید آن نقش را ایفا کنید؟

اکثرا آن نقش هایی که علاقه داشتم بازی کرده‌‌ام به‌طور مثال دوست داشتم کارخانه داشته باشم و اداره‌‌اش کنم زیرا مدیریت را خیلی دوست دارم مثل فیلم “بولوت‌لی گون‌لر” کار خانم امینی. برخی اوقات مثلا دوست دارم مادر باشم و بعضی حرف هایی زده بشود تا مادرها و جوانان ببینند زیرا ما باید الان خیلی مواظب جوانانمان باشیم.

آناج: در سریال آجی بال نقش بنگاهچی را ایفا کردید دیدگاه تان نسبت به این نقش چیست؟

فکر می‌کردند واقعا بنگاه چی هستم و می‌گفتند خیلی جسارت دارید. من خودم جزو اصناف هستم و یک مغازه در رشدیه دارم . ۱۴ سال است که در صنف پوشاک کار می‌کنم، آن کسی که با ملت سروکار دارد مردم دار می‌شود درست است در بنگاه مردم داری هم هست ولی حساب و کتاب از آن هم بیشتر است.

در مشهد زنان بنگاهداری می‌کنند نه مردان

الان بیشتر بنگاه دارهای مشهد زن هستند حتی در نمایشگاه اتومبیل هم همین طور. حالا ممکن است عوض شده باشد اما ۳ یا ۴ سال قبل اینطوری بود این را هم بگویم خانمی که در خانه هزاران کار را انجام می‌دهد پس از دستش هم مغازه داری و بقیه کارها برمی‌آید. متاسفانه حق‌وحقوق خانم‌ها در جامعه کم است.

آناج: تحصیلاتتان چیست و آیا قصد ادامه تحصیل ندارید؟

تحصیلاتم دیپلم ادبیات است، خیلی می‌خواستم ادامه بدهم اما مشکلات اجازه نداد چون هم کار می‌کنم هم در صدا و سیما هم بودم نشد. البته از چند جا گفته‌اند چون خودم هم علاقمند هستم دائما یا کتاب در دستم هست یا جدول.

آناج: از فرد خاصی در عرصه بازیگری تقلید کرده‌اید؟

نه، مقلد نشده‌ام.

آناج: در عرصه سینمایی ایران علاقه خاصی به کسی دارید؟

خانم فاطمه معتمد آریا. البته این را عرض کنم فرصت فیلم نگاه کردن برای من کم است چون ساعت ۱۱ شب مغازه را می‌بندم ولی فیلم هایی که وقت کرده و تماشاکرده‌ام بازی خانم معتمد آریا و آقای اکبر عبدی بی نظیر بوده است.

آناج: درآمدتان از بازیگری چگونه است؟

اولا گروه ها فرق دارد گروه های الف و ب و …، نه آنطور حقوق نجومی گرفته‌ام و نه مبلغ کم اما خوب بوده است و همیشه سعی کرده‌ام راضی باشم.

آناج: باتوجه به حضورتان در زلزله ارسباران و اینکه مهران مدیری در برنامه‌اش اشاره کرده بود به بعضی از سلبریتی‌ها نظرتان چیست؟

آقای مدیری بعضی انتقادها را که می‌گویند درست است. من به عنوان یک انسان می‌روم نه به عنوان یک هنرمند من وقتی به ارسباران رفتم با برادر و خواهرم خانوادگی رفتیم. ما خانواده ای هستیم که هر ساله جهیزیه کمک می‌کنیم حتی در فوت پدرم هم مراسم نگرفتیم و با دست آقای محدث چند زندانی را آزاد کردیم. من به عنوان یک انسان این کار را می‌کنم نه یک هنرمند.

آناج: کودکی‌تان چطور بچه ای بود بازیگوش یا آرام؟

بچه ی شلوغ و درس خوان بودم و شاگرد اول می‌شدم اما بازیگوشی نمی‌کردم. کودکی‌ام خیلی خوب بود و در رفاه بزرگ شده و خوش گذشته است. در سر سفره ما ۴۰ نفر آدم می‌نشست.

آناج: به خواننده خاصی علاقمند هستید؟

خواننده‌‌های زمان خودم، می‌گویند آنچه از دل برون آید لاجرم بر دل نشیند و نمی‌توانم مختص کنم اما تُن صدای آقای رحیم شهریاری را می‌پسندم.

آناج: در آذربایجان‌شرقی بازیگر خاصی هست که خودتان به کارهایش علاقمند باشید؟

همه بازیگران در نوع خودشان خوب هستند چون زحمت می‌کشند و سختی هایی دارند.

آناج: در پشت صحنه دیالوگ ها را چند بار می‌گویید یا همه‌شان در بار اول اتفاق می افتد؟

هیچ کس نمی‌تواند بگوید تک برداشت رفته‌ام. بعضی عوامل مثلا نورپردازی و بازیگر باعث تکرار می‌شود.

آناج: دغدغه هایتان به عنوان یک بازیگر چیست؟

الان دغدغه‌های اجتماعی زیاد است و بزرگترین شان فقر، اعتیاد و نابرابری. اعتیاد باعث طلاق، بیکاری و…می‌شود. بچه‌های بی‌سرپرست و بدسرپرست فردای من هستند، من برای خودم نگران نیستم برای فردای نوه‌ام نگران هستم.

آناج: دغدغه‌های کاری در حوزه هنری

سعی من این است که در حیطه ی کاری با هیچ کس درگیر نشوم. از خدا می‌خواهم الان که من هستم ۱۰ جوان مثل من باشد ولی بعضی همکاران اینها را رعایت نمی‌کنند.

آناج: شیرین‌ترین و تلخ‌ترین خاطره سال ۹۶

فوت پدرم. پدر همه برای خودشان مهم است، من از پدرم خانواده‌داری و محبت را یادگرفته‌ام. پدرم از لحاظ مالی وضع خوب داشت و صاحب کارخانه بود، سعی اش این بود که همه را به کار بگیرد و محبت کند هم چنین در ایران هم حادثه قطار و کشتی حوادث تلخی بودند.

در جامعه ما سرپرست رهبر و رئیس جمهور است

 یک سری حرف و حدیث‌هایی در جامعه می‌شود که باید اول فکر کنیم بعد در مورد آن حرف بزنیم در جامعه هم سرپرست من رهبر و رئیس جمهور است بله کارهای اشتباهی هم هست در جامعه که همه می‌دانیم اما بدگویی به دولت، مانند بدگویی به اعضاء یک خانواده است.

شیرین ترین خاطره‌ام هم تولد نوه‌ام بود. خدا برای همه قسمت کند و آرزو می‌کنم تمامی فرزندانمان خوشبخت شوند.

آناج: برای سال ۹۷ چه آرزویی می‌کنید؟

برای تمام دنیا آرزوی آرامش می‌کنم.

آناج: پاسختان به این کلمات

مادر : واقعا فرشته است و می‌گویند بهشت زیر پای مادران است. مادری که با ۱۰ انگشتش همه کارها را انجام می‌دهد.

بازیگری: عرصه‌ی زیبایی است به شرطی که جملات زیبایی بتوانیم در آن ایفا کنیم.

آذربایجان: آنایوردوم

حجت الاسلام آل هاشم: واقعا می‌توانم بگویم یک هدیه برای ما هستند، دیداری که با ایشان داشتیم می‌توانم بگویم یک عیدی بود برای ما .این دیدارها و ملاقات و … انجام شده کارهایی هست که باید انجام می‌شد و نشده بود. این نرده‌هایی که برداشته شدند همان مرز ها هست که برداشته شود زیرا همه ما یکی هستیم.

تراکتور: افتخار ماست. تراکتور تیم ما هست و امیدواریم همیشه موفق باشد.

آناج: نکته پایانی

از همه خواهش می‌کنم اول اینکه ازبچه هایمان مواظب باشیم و دوم اینکه بگذاریم کتاب بخوانند کتاب یک چیز دیگری است. سالن‌های تئاتر را خالی نگذاریم. آنهایی که تئاتر بازی می‌کنند چشم هایشان به صندلی هاست که چه کسانی آمده‌اند، هدیه‌هایمان هم کتاب باشد.

انتهای پیام/