گروه فرهنگ پایداری آناج/ غلامرضا سیفی: دیروز در معیّت جمعی از دوستان و بزرگان به عیادت جانبازان اعصاب و روان تبریز رفتیم. جانبازانی که در اثر موج انفجار به اصطلاح “موجی” شده و در گفتار حالت عادی ندارند. حرف‌هایشان به‌ظاهر طنز و فکاهی است اما به واقع صادقانه‌ترین حرف را آن‌ها می‌زنند. اساساً وجودشان حرف و پیام است.

یکی روی تخت دراز کشیده و به آمد و رفت افراد توجهی ندارد. شاید با زبان بی‌زبانی می‌گوید: خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است؟! آن دیگری ترانه می‌خواند و یکی دیگر با صدای بلند می‌گوید: با فرمان من جنگ جهانی آغاز می‌شود!

جوان دیگری که سن و سالش به دوران دفاع مقدس نمی‌خورد نیز در جمعِ بستری شدگان حضور دارد. می‌گوید: سال ۹۴ در حلبِ سوریه دچار موج گرفتگی شده و کارش به بیمارستان اعصاب روان تبریز کشیده است.

جنگ خانمان بر انداز است. صلح طلبی واژه دل‌رباتری بوده همیشه. شاید نفرتی که از کلمه “جنگ” در جوامع شکل گرفته از هیچ واژه‌ای چنین نفرتی وجود نداشته باشد.  اما برای عده‌ای خنّاس، همین واژه دستاویز مقاصد سیاسی شده است.

روزی با تهدید مردم به شروع جنگ، رای و نظر مردم را منحرف می‌کنند و روزی دیگر که دلار و ارز کار و بار زندگی مردم را قفل کند، “جنگ” به آن بدی که تصوّر می‌شود از سوی غرب زده‌ها تصویر نمی‌شود [غرب زده هایی که به تعبیر امام(ره) دچار بیماری مزمن هستند] و هشتگ می‌سازند بر علیه “امنیت” و می‌نویسند: “نمی‌خواستیم سوریه شویم، شدیم ونزوئلا!”

به تعبیر مرحوم جلال ال احمد، “آدم غرب زده به هیچ چیز اعتقاد ندارد. اما به هیچ چیز هم بی اعتقاد نیست…خودش باشد و خرش از پل بگذرد، دیگر بود و نبود پل هیچ است.”

تامین امنیت برای کشور ما در منطقه‌ای که همیشه بوی آشوب و خون از آن بلند بوده کار سخت و دشواری است و طبعاً هزینه داشته اما هزینه‌هایش را نه خناسان لیبرال مسلکِ غرب زده که همین جانبازان و شهیدان و خانواده‌هایشان داده‌اند!

پرواضح بگویم؛ رزمندگان و مجاهدانِ انقلاب اسلامی به صلح وفادارتر بوده‌اند تا سیاست بازانِ کج اندیش. فرزندان انقلاب اسلامی، با بذل جان و زندگی خود، ظالم و متجاوز را پس رانده‌اند تا جمعی بزرگ در آسایش و امنیت زندگی کنند. به قول ارسطو: “ما جنگ می‌کنیم تا شاید بتوانیم در صلح زندگی کنیم.”

انتهای پیام/