گروه سیاسی آناج/ علی جعفری آذر: در خبرها به نقل از مسئولان دولت آمده بود که دولت بودجه سال ۱۳۹۹ را بدون تکیه بر درآمدهای نفتی تنظیم می‌کند و این افتخار بعد از دهها سال بودجه ریزی در ایران، بنام دولت تدبیر ثبت می‌گردد. اما اقتصادی که  جریان فکری حاکم بر دولت، با نفوذ در ارکان مختلف جمهوری اسلامی ایران در طول سه دهه گذشته بر ایران ساخته ، هرگز چنین پیام و گذاره‌ای را تایید نمی‌کرد و نمی‌کند که « اقتصاد ایران بدون نفت » اداره می‌شود و ملت ایران می‌توانند بدون نفت زندگی آرام داشته باشند.

تکنوکراتهای یقه بسته، در ادوار مختلف با نفوذ در ارکان مختلف تصمیم سازی و سیاست گذاری جمهوری اسلامی ایران با لطایف الحیلی، مراکز تولید و اموال و ثروتهای ملی را به « ثمن ناوصولی» به « یکدیگر » واگذار و برنامه‌های توسعه و سیاستهای مترقی اقتصاد مقاومتی را در پیچ و خمهای اداری و اجرایی و همایشهایِ نمایشی، بی هیچ دستاوردی مشمول مرور زمان کردند.

کنزی‌های فارغ التحصیل از مکتب خانه‌های بریتانیا بیش از آنکه عمل کنند، با ادبیات فریبنده و وعده‌های غیرقابل تحقق و در انتظار رویت خورشید « برجام »، اقتصاد ایران را هر روز بیشتر از دیروز ضعیف و وابسته به نفت و وابسته به بیگانه کردند. خودکفایی را مسخره نمودند، سهمیه بندی را مارکسیستی خواندند، ۲۴ میلیون کارت سوخت فعال کشور را یک شبه از کار انداختند و حال ۴۸ میلیون کارت برای ۲۴ میلیون خودرو به هزینه بیت المال تولید و یک شبه قیمت سوخت را ۳۰۰ درصد افزایش دادند.

این اقتصاد که مبنای ایدئولوژیک آن سرمایه داری سکولار و سلطه پذیر در مواجه با مستکبران عالم است نمی‌تواند ملت بزرگ ایران را تامین، حمایت و بیمه کند. الگوی اقتصادی حاکم حتما”، انقلاب اسلامی و مردم ایران را تنها می‌گذارد و حداکثر توان آن، تحمیل هزینه‌های اداره کشور بر مردم است و آن یعنی افزایش قیمت بنزین – آب – برق – گاز – مخابرات – بهداشت – درمان- آموزش- حمل و نقل- مسافرت – ساخت و ساز و دهها مورد دیگر؛ البته آسیاب به نوبت!

خلاصه اقتصاد نوبختی هرچه قدر تداوم یابد و عمیق و گسترده شود، نه به رونق تولید منجر می‌شود و نه به افزایش نرخ اشتغال، نه به اقتصاد بدون نفت، نه به بسط عدالت می‌انجامد و نه به رفع تبعیض، و نه به خوشبختی و آرامش ملت و مملکت ایران؛ بلکه انقلاب اسلامی و ملت ایران را مجازات می‌کند.

انتهای پیام/